Roy Paulissen – 36 jaar
Allround medewerker en planner bij het zorgteam in Voerendaal (Limburg)

Hij wil het werk niet romantiseren, maar het feit dat nabestaanden hun dierbare overledene aan hem toevertrouwen, doet hem wel iets. “Daar doe je het voor. Dat mensen weten: onze vader, oma of tante is in goede handen.”

Roy wist al vroeg dat hij in de uitvaartbranche op zijn plek was. Op zijn zeventiende verzette zijn leerkracht bergen om hem aan een snuffelstage te helpen bij een uitvaartondernemer. Het was een ongebruikelijk verzoek van de jonge Roy. “Ik wist niet precies wat ik wilde, maar ik wilde dit graag uitproberen.”

 De eerste jaren waren niet altijd makkelijk. “Ik kreeg een keer een melding van een overledene die even oud was als mijn moeder”, vertelt Roy. “Daar had ik toch wel een beetje problemen mee. Toen zei degene die me begeleidde dat ik een keus moest gaan maken. Of ik moest het werk willen doen en het van me afzetten, of ik moest ermee stoppen. Gelukkig heb ik er toen voor gekozen het van me af te gaan zetten. Want ik vond het heel leuk werk. Of het ook bijzonder werk is? Dat weet ik niet, de dood hoort - net als geboren worden - gewoon bij het leven. Maar niet iedereen wil het werk doen, dat is er misschien wel bijzonder aan.”

Uitdagende planning
Na een aantal jaar bij een begrafenisondernemer te hebben gewerkt, startte hij in 2019 bij Rouwservice Nederland. Als het werk hem fysiek te zwaar wordt, zou hij zelf graag begrafenisondernemer worden. Maar dat is nog niet aan de orde. “Ik heb het heel goed bij Rouwservice Nederland. We krijgen goed betaald - ook als we extra uren werken - en het is gezellig met collega’s. We kunnen met elkaar praten na een heftige melding, zoals een overleden kind. Het is belangrijk dat je op elkaar kunt rekenen. Je staat samen bij de familie, dus je moet goed ingespeeld zijn op elkaar.”

Roy werkt ook een aantal uur per week als planner. Dat wil zeggen dat meldingen van overlijdens bij hem binnenkomen en hij ervoor zorgt dat er snel twee collega’s van het zorgteam langsgaan. “Dat is uitdagend, want soms krijg je veel telefoontjes na elkaar en moet je toch ervoor zorgen dat het allemaal lukt. En je weet natuurlijk nooit precies hoe lang een team werk heeft. Je moet in de gaten blijven houden waar iedereen is en contact houden met de klant als er iets uitloopt.”

“Ik heb het leven wel leren waarderen”

’s Nachts hebben de collega’s zelf de telefoon bij zich waarop de meldingen binnenkomen. Ook Roy ontkomt niet aan nachtdiensten, al geeft hij toe dat die niet zijn grootste hobby zijn. “Natuurlijk baal ik als ik na een melding om vier uur ‘s nachts net weer in bed lig en ik er een uur later weer uit gebeld wordt. Ik ga niet doen alsof dat leuk is. Maar als ik eenmaal in de auto zit, is het altijd weer goed.”

Geen antwoord op verdriet
“Of je mensenkennis nodig hebt voor dit werk? Ze zeggen van wel, maar bij mij gaat dat eigenlijk vanzelf. We hebben een leidraad voor het voeren van gesprekken, maar uiteindelijk doe je het allemaal op je eigen manier. Ik vind rust heel belangrijk. Als ik met nabestaanden in gesprek ben en ze moeten huilen, laat ik ze rustig huilen. Ik ga dan niets zeggen, probeer niet te troosten. Ik wacht gewoon, want er is geen antwoord op verdriet. Ik ga niet zeggen ‘het komt wel goed’. Bovendien: het is hun verdriet, niet het mijne. Als je meegaat in de emotie, wordt het werk heel zwaar. Maar ik zit er als professional. Dus moet ik professioneel blijven.”

Na zoveel jaren in het vak, denkt Roy wel dat het hem veranderd heeft als mens. “Ik heb het leven leren waarderen. Ik maak me ook niet zo snel meer druk. Ik ga niet nadenken over morgen. Morgen is er nu nog niet, dat zien we morgen wel. Natuurlijk heb ik ook wel eens zware dagen, maar in het algemeen sta ik heel relaxed in het leven. Ik denk wel dat dat ook met mijn werk te maken heeft. Want je haalt niet alleen oude mensen op, maar ook mensen van je eigen leeftijd of nog jonger. Ja, dan denk je wel: waar zou ik me druk over maken?”